Αθήνα 2004
Τα δυο παιδια περπατουσαν χερι-χερι με το κεφαλι σκυμμενο. Τα ξεχώριζα από τα άλλα παιδια τον φαναριών γιατί ηταν καθαρά, καλοχτενισμένα και όχι παραμελημένα σαν τα υπολοιπα. Γύριζαν σπίτι πριν νυχτώσει και το πρωί πήγαιναν σχολείο. Καποιος τα αγαπουσε αυτα τα παιδιά που είχαν ύφος μονιμα σοβαρό ο μεγάλος και θλιμμενο ο μικρος. Ο μεγαλος εσερνε παντου το μικρό μετρώντας και ξαναμετρώντας τα χρήματα που έβγαζαν πουλώντας στυλό. Δεν έκαναν αστεια οπως τα μικρα που ερχοντουσαν στο καφέ και δεν ήταν κουρελιασμενα και δαρμενα σαν τα όλα τ’ άλλα. Για μενα ήταν ένα μυστηριο αυτά τα μικρά. Δεν ανοιγόντουσαν, δεν επαιτουσαν ούτε απαιτουσαν απλά ένοιωθες πως είχαν μια επιτακτική αναγκη για χρήματα. Βολόδερναν πάνω-κατω καθημερινά στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα πουλώντας απο χαρτομάντηλα μεχρι στυλό και αναπτήρες.
Προσπάθησα να τα καλοπιασω με κρύα σοκολάτα οπως τα υπολοιπα κακομοιριασμένα παιδακια αλλά χωρις αποτελεσμα. Ο μικρος όμως τραβουσε το χερι του μεγάλου ικετευτικά για αρκετη ώρα και τελικα ενεδωσε. Ρωτησα το μεγάλο τι θα ήθελε να πιει και με κοιταξε με θυμο: Δεν εχουμε λεφτα. Δε θελουμε τίποτα. Ουτε νερό; ξαναρωτησα. Ηταν κατι που δεν μπορουσε να το αρνηθεί μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Το ηπιε μονορουφι και του ξαναβαλα. Το έσπρωξε πίσω αλλά μετά αλλαξε γνώμη και το κρατησε μπροστά του. Ο μικρος ρούφαγε τη σοκολατα του με το καλαμακι κανοντας θορυβο. Ε! Δεν ενοχλούμε την κυρία τον μάλωσε ήρεμα ο μεγαλος. Είμουν 22 και κανένας ποτέ δεν με είχε πει κυρία. Ημουν σαραντα επτα κιλά, με κακοκομμένα μαλλιά και παράταιρα χρωματιστά φορεματα που εβρισκα σε υπαιθριες αγορες. Χαμογελασα. Εισαι αυτή που εμαθε στον Παναγιωτακη να γραφει, ρωτησε κοιτάζοντάς με ευθεια στα μάτια. Ναι εγώ είμαι αυτή του ειπα απαντώντας στο βλέμμα του. Ηταν δεν ήταν οκτώ χρονών.
Εβγαλα λίγο ψωμί για τις ποικιλιες με λίγο τυρι μπροστά τους εκανε παλι να το σπρώξει πίσω αλλά ο μικρουλης ειχε ήδη πεσει με τα μούτρα. Εβγαλα δευτερο πιατο και εφαγε και αυτός σιωπηλά. Το κλεινω το μαγαζί δεν εχει κοσμο αυγουστιάτικα. Να σας πάω για ενα σουβλάκι; ρωτησα μετρωντας τα ψιλά στο πορτοφόλι μου. Δεν ειμαστε ζητιανακια, ξανααγρίεψε ο μεγαλος. Δεν είπα οτι είσαστε, θα με βοηθησετε να κλεισουμε το μαγαζί και θα πάμε. Και ο μπαμπάς; ρωτησε με ένα χαμόγελο ο μικρος; Θα του παρουμε και αυτού ένα και θα του το πατε, την ειχα ετοιμη την απαντηση. Μαζεψαμε τις καρεκλες μέσα και κλειδώσαμε. Κατεβήκαμε κατω στο Μοναστηρακι και τους πήγα στο Σαββα. Δύο παιδικα και ένα απ’ ολα, εριξα την παραγγελιά. Εσυ δε θα φας; Ντρεπομουν να τους πω οτι δε φταναν τα ψιλά. Δεν πεινάω, μωρέ κανει πολύ ζεστη απάντησα βιαστικά. Ο μικρος ζήτησε και πορτοκαλάδα αλλά ο μεγαλος τον μαζεψε: Δε ζητάμε. Πήραν τα σουβλάκια όπως ήταν στη σακουλα κ φύγαν για τα Πετραλωνα. Να παρουμε τον ηλεκτρικό, μουρμουρησε το μικρο φεύγοντας. Δεν έχουμε λεφτα, ειπε ο μεγάλος και τον τραβηξε απαλά από το ώμο προς τον πεζοδρομο.
Στο πάνω δρομο βρήκα το μικρο με το μπαγλαμαδακι και τον ρωτησα για τα δυο πιτσιρικια. Ο μπαμπάς τους ήταν με σακατεμένο πόδι στο σπίτι και δεν μπορουσε να παει οικοδομή. Δεν είχε ασφαλεια, ούτε χαρτιά, δουλευε μαυρα και ήταν όλη μερα σπίτι μεχρι να γινει καλά. Ηταν ήδη καμποσα νοικια πισω και ο ιδιοκτητης τους απειλουσε με έξωση. Οι μικροι ειχαν ξαμολυθει μπας κ βγει το νοικι. Ε και θα βγει; τον ρωτησα εντρομη. Ε, βγει, δε βγει παλιοζωή είναι μου είπε φιλοσοφημενα ο εφτάχρονος ανάβοντας ένα τσιγάρο. Τα εμαθες για τον Παναγιωτάκη; Ειναι απαρηγορητος. Του πηραν την Αλίνα την πουλησαν Βουλγαρία. Η Αλινα και ο Παναγιωτάκης ήταν τα δίδυμα που ερχοντουσαν στο μαγαζι. Η μικρή ηταν ενας μικρος ηλιος και ο αδερφος τη λάτρευε γιατί εμοιαζε στη μαμά τους. Συννεφιασα. Ηταν καλοκαιρι στη λαμπερή Αθήνα του 2004.
